jueves

London Calling

London calling to the faraway towns
Now war is declared and battle come down
London calling to the underworld
Come out of the cupboard, you boys and girls

London calling, now don't look to us
Phoney beatlemania has bitten the dust
London calling, see we ain't got no swing
Except for the ring of that truncheon thing

The ice age is coming, the sun is zooming in
Meltdown expected, the wheat is growing thin
Engines stop running, but I have no fear
'Cause London is drowning and I live by the river

London calling to the imitation zone
Forget it, brother, you can go at it alone
London calling to the zombies of death
Quit holding out and draw another breath

London calling, and I don't wanna shout
But while we were talking I saw you nodding out
London calling, see we ain't got no high
Except for that one with the yellowy eyes

The ice age is coming, the sun is zooming in
Engines stop running, the wheat is growing thin
A nuclear error, but I have no fear
'Cause London is drowning and I, I live by the river

The ice age is coming, the sun's zooming in
Engines stop running, the wheat is growing thin
A nuclear error, but I have no fear
'Cause London is drowning and I, I live by the river

Now get this

London calling, yes, I was there too
And you know what they said? Well, some of it was true
London calling at the top of the dial
And after all this, won't you give me a smile?
London calling

I never felt so much alike alike alike alike...
The Clash

martes

Se siente por estar ausente!

Cris, vai adicado para ti, para que non chores máis, que si que sempre haberá alguén que non se esqueza destes currunchos.
Queres que che conte a caída por un terraplén? pois non, non podo porque non estaba alí, e podería inventala se queres, pero carezo de fantasía...
Pero podo contarche, fábulas, se queres, podo contarche como o mundo se convulsiona por momentos, non hai máis que ler as noticias: "Toñi Vicente en liberdade con cargos implicada na venta de vieiras con toxina """"amnésica"""""", agora comprendo a miña falla de concentración, o meu esquecerme de cousas... é o que pasa por frecuentar sitios de nivel.... Estou desolada.
Por outra banda tamén me resulta desolador o non saber que facer coas miñas vacacións, hai unha encarnizada guerra entre as faccións xaboneiras de Vigo e Santiago por telas en outubro, e ao final xa me vexo rendíndome e colléndoas en novembro, sexa como sexa a ver se me vou ao país do queixo e o chocolate, e os reloxos, a ver se tomo un café cun suízo, que seica por alá se levan moito esas cousas.
Seguro que podería contarche moitas cousas máis, tan ou máis intrépidas que as anteriores, podería pero... a miña memoria falla (ai, Toñi Vicente, me la has jugado), o que non quero, é que na nosa lonxanía e ausencia sufras por nós.
Agarimosamente, eu.

lunes

ME TENÉIS CONTENTITA

Qué, está alguien pensando en escribir algo de vuestras vidas en el blog para que yo pueda saber de vosotros??? Qué pasó con una caída en un terraplén de Rivadavia??? Me estoy cansando del tema muchachada.

VACACIONES EN OCTUBRE

Pequeños Ponys del Arco Iris:

Mis vacaciones abarcan el período comprendido entre el 16 de octubre y el 31 del mismo mes. Como dios es justo y bondadoso, da la casualidad de que el 31 es viernes, así que mi incorporación al trabajo no se hará efectiva hasta el día 3 de noviembre (aniversario del companheiro Samuel), total, que ya os estáis organizando para hacer un viaje más grande o menos grande por el mundo adelante. A mí, en concreto, me vale desde a Costa da Morte hasta Tombuctú, si a vosotros os da igual, yo prefiero escapar de los lugares con una temperatura inferior a los 10 grados, eso deja fuera de nuestro destino a la antigua URSS, lo siento por los románticos. Ala, organizarsus!!!

¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡Buenas noticias!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Acaban de comunicar a Samu que, con carácter de incorporación inmediata, ha sido seleccionado para trabajar en un puesto de selección de personal en la ETT Nortempo. Ganamos un enchufe para encontrar trabajo y perdemos un gran camarero. Adios a la hostelería. Felicidades SAMY.

martes

Muy buenas.
Soy el blog SantiagoAmigos Parapersonas Humanas.
Estoy enterado de que varios componentes del equipo humano, mejor dicho familia, que me formaban están tonteando con Feisbuk Nomentero Denada. Sólo quería recordaros dónde empezó todo, dónde están colgadas las noticias que tanto nos entristecieron en su momento (la muerte de Steve Irwin...), dónde las baladas de Luis, dónde los jocosos y siempre acertados y afortunados comentarios de Carlos.... por nombrar a los más guapos e inteligentes.
No ser como los zagales, que endejamás saben apreciar lo bueno y al final, de exquisitos que son (esta está flaca, esta tié granopus, esta tie las de andar como las de la abuela del Matías, que jugaba al balompié con colmenas, esta tié cuerpo de cochino borracho... y al final acaban entrando ascondidas nel gallinero, pa aliviarse con una kirika.

Un saludo gentuza y volved pronto!!

viernes

Próxima visita

VOY PAHÍIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII. Muchachadaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!.- Qué voy!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

jueves

Esto es la leche

A tenor do publicado polo convaleciente Luis (250 € por QUITAR algo, joder, iso si que doe!!), adiqueime a comprobar que, efectivamente, hai unha pequena vida paralela na configuración de entradas do blog!
Pois iso, escribide algo, ho!

miércoles

Hielo y medicina

Pues sí chicos, y quien dice chicos quiere decir gentuza, aquí estoy con hielo envuelto en un trapo en la cara y escribiendo con una mano después de dejarme 250€ en un señor que se ha dedicado a romper y a arrancar trozos de hueso de MI boca. No deja de ser curioso dejar que alguien te haga eso, que sí, que tiene su carrera, pero también la tengo yo por lo que me parece aún menos de fiar.

Como bien ha comentado el companheiro Carlos, podíais (lo de poder es un decir) escribir un poco y bo ser tan haraganes. Por cierto companheiro Carlos, podías borrar él úñtimo post ese que sólo tiene título, ah, y gracias por ese borrador en el que pones que la canción suena de puta madre.

Pues nada, aquí me quedo con mi hielo, mis yogures, antibióticos, y mi cara dormida, ya veremos qué pasa al despertar. Las cosas siempre son peores al despertar.

No entiendo ni papa

Escribid malditos!

Buenas tardes a tod@s.
Me parece que Luis tiene razón. Estamos dejando morir este blog, o lo que es peor, que ese grupo de música satánica capitaneado por Luis, alias "Frío Perpetuo", alias 2 "No cobraré jamás variable con el Aplazo de los Cojones", alias 3 "Cajerillo de mierda de Caixanova aún hay clases" okupe el citado blog para rompernos la cabeza con canciones que no queremos escuchar, cuando lo que esperamos fervientemente es NUESTRA CANCIÓN.
Por favor, escribid algo malditos, aunque sea para quedar para apalear ancianas o algo de eso.

Un saludo gentuza,
Carlos.

P.D.- En próximas entregas os iremos informando de la incorporación a los entresijos de los mercados financieros de Luis.

domingo

Inapreciable

Como el blog este parece que está medio muerto o muerto del todo aquí vengo yo a darle vida, o principalmente a hacerme publicidad.
Después de mucho tiempo, En Boca de Nadie, hemos terminado otra canción, se llama "Inapreciable" y es muy bonita, ojo, no digo que la hayamos tocado y grabado bien, digo que la canción en sí es muy bonita.
Es una canción hecha en el verano de 2005 a partir de una música que tenía hecha Iago, se puso a tocar esa música y a mí me pareció preciosa, sacamos un poco de la línea de voz y le dejé encargado de que hiciera la letra y acabara la voz. Unos días después tenía la canción acabada y después de muchas vueltas y mucho pensar en la producción aquí está.

Para descargarla: http://www.musicalbeat.com/ebdn/Descargas/SingleInapreciable.zip
La página del grupo: http://www.enbocadenadie.com

Inapreciable
(Letra y Música: Iago Rodríguez)

Llevo tanto tiempo ciego
que ya no recuerdo
qué ha sido de ti.
Estuve tanto tiempo solo
que esta odiosa pena
me apartó de mí.
Déjame...

Viendo todos esos rostros
cuya única meta
debe resistir,
siento ahora con certeza
que en ningún momento
me marché de aquí.
Déjame descansar.

Quiero dominar este tiempo
que me ha hundido en la tierra
bajo el cielo cubierto
de todo lo que...
Quiero rechazar la respuesta
desde el destierro eterno
donde he sido vendido,
donde siento que
no podré retroceder.
No puedo restroceder.
No podré retroceder.

Llevo tanto tiempo ciego
que ya no recuerdo
qué ha sido de ti.
Estuve tanto tiempo solo
que esta odiosa pena
me apartó de mí.
Déjame descansar.

Quiero dominar este tiempo
que me ha hundido en la tierra
bajo el cielo cubierto
de todo lo que...
Quiero rechazar la respuesta
desde el destierro eterno
donde he sido vendido,
donde siento que
no podré retroceder.
No puedo restroceder.
podré retroceder.

Plans para carnaval

Despois dunha conversa entre varias das companheiras, aquí vai unha suxerencia para o martes de carnaval, consistiría nunha visita á zona do Deza, iso significa: comida no lugar de Santiso en Lalín, no Fogar de Breogán: http://cocinalia.eu/2007/04/o-fogar-de-breogn.html
http://www.fogardebreogan.com/1024/index.php
Unha vez suxerido o tema gastronómico, tamén debemos atender aos praceres que nos poden proporcionar outros sentidos, como a vista, e neste punto, ubicados pola mesma zona (kilómetros arriba ou kilómetros abaixo), temos a posibilidade de visitar a fervenza do Toxa, en Silleda: http://rebotacion.blogspot.com/2006/03/sitios-descubrir-fervenza-do-toxa.html
http://www.pequesconmarcha.com/?page_id=554
E para rematar, e tamén situado en Silleda, non podemos esquecernos de visitar o mosteiro de Carboeiro, ubicado nun belo entorno paisaxístico: http://www.concellodesilleda.com/carbmonografico.asp
Obviamente, pola cercanía dos lugares á nosa querida Compostela, é moi posible que moitos ou algúns de vós xa os visitarades pero, que vos parece a idea de redescubrilos xuntos coa paz e harmonía que nos caracterizan?

lunes

Santiago Sunset


Pinchando sobre la foto se abre a parte en calidad de la buena de verdad.

viernes

Atlántico

Un grupo de la cuchinpandy me pidió, por pedir ya se sabe que no debe quedar, que hiciera una canción sobre nosotros. Esta es la letra. Tiene melodía de voz y parece ser que es óptima para En Boca de Nadie, así que Iago mirará aspectos para meter la música. Llevará tiempo sin duda.



Riendo bajo el silbido de las balas
como si fuéramos inmortales,
teníamos las piernas cansadas
pero la mente en calma.

Jugamos a recuperar
las virtudes de la infancia...

Lo cotidiano se va quedando a un lado
entre palabras y risas aumentadas.
Como siempre acabaremos otra vez
nadando en medio del Atlántico.

Jugamos a recuperar
las virtudes de la infancia,
contra el tiempo,
bendecidos por licor
en medio de este Atlántico.

Riendo sin pensar mucho en mañana
como si de verdad no importara.
A veces tenemos caras cansadas
pero la mente en calma.

lunes

Opositando a pantanera u/o pantanista

Buceando pola rede atopeime cun texto que considerei simpático, agradable, e que, en fin, e esperando que sexa do agrado da censuradora oficial, aí vos vai, recoméndovos a súa lectura:

Se queredes ler máis cousas, pinchade aquí

"El cardenal Rouco, la “familia” y los maricones

Cuando el secretario de Rouco me llamó unos días antes de la manifestación, para que confirmara mi asistencia, debo reconocer que no entendí bien el objeto de la misma. Al decirme que era en defensa de la familia, y teniendo en mente la imagen del cardenal de gafas oscuras, me cogió en mala disposición mental e interpreté que el secretario se refería a la “Familia”. Así que se me ocurrió la idea de invitar a un amigo del sur de Italia, que estos días pasaba la Navidad en Madrid.
La evidencia de mi error la tuve de camino al lugar de concentración. La cantidad de gente que a cara descubierta tomaba nuestra misma dirección, acompañados de ancianos y niños y, sobre todo, banderas de España, me iluminó de inmediato y así se lo hice ver a mi invitado. Les pedí disculpas por el error y lo invité a abandonar la manifestación si así lo deseaba, pero decidió llegar hasta el final. Se bajó el cuello de la gabardina, se quitó las gafas de sol, aclaró su voz, y juntos, como dos miembros más de aquella marabunta humana, nos unimos al jolgorio. Por el camino me hizo numerosas preguntas, movido por la curiosidad. Al parecer a Italia no habían llegado noticias del intento de aniquilamiento del Gobierno de Zapatero contra la familia católica.
No tenían ni idea de que en nuestro país el Gobierno divorciase a familias creyentes de toda la vida, para obligarlos a casarse con otras personas del mismo sexo. Tampoco conocía el maquiavélico plan para hacer que abortaran todas aquellas jóvenes de buena familia, presuntas votantes del PP. Ni mucho menos sabía de la existencia de una asignatura en los colegios que promovía la quema de iglesias. Se quedó espantado ante semejantes noticias, al parecer en Italia, al menos en Sicilia, donde tanto predicamento tiene monseñor Rouco, lo más escandaloso que había llegado era que el gobierno español había promovido una ley que permitía el matrimonio de los maricones, pero sin obligación. También pensaba que el aborto era una decisión que podían tomar las mujeres afectadas sin intervención del Gobierno y desde luego estaba convencido de que la asignatura de ciudadanía era la misma que existía en el resto de Europa, y que trataba temas como la Constitución, valores morales universales y algunos temillas más de similar inocencia.
Enardecido con lo que le había explicado, mi amigo italiano y yo llegamos a la cabecera de la manifestación llenos de furor guerrero. Bastaron algunas palabras de monseñor Rouco para que el furor se convirtiera en ira. Como buen hombre de acción, su primer impulso fue el de darse media vuelta y dirigirse al Palacio de la Moncloa para acabar con aquella injusticia a la manera siciliana, pero conseguí frenar sus impulsos en el último momento abrazándome con fuerza alrededor de su cuerpo, ya que se había abierto la gabardina en busca de su Beretta 9 mm. En ese momento uno de los cardenales que estaba en primera fila se fijó en nosotros y llamó la atención del resto, al grito de: “!Vienen a provocarnos!”. Otro de los que le acompañaban me guiñó un ojo, como si me hubiera reconocido (probablemente un lector de esta columna) y supongo que intuyendo que mi amigo estaba armado, hizo el amago de buscar él también un arma bajo la capa cardenalicia, pero al parecer no la encontró aunque estuvo hurgando bajo ella un rato que se me hizo eterno. Para entonces la situación se había complicado, la cosa no estaba como para detenerse a dar explicaciones, ya que un grupo encabezado por dos guardia civiles disfrazados de monja, o eso me pareció entre aquella confusión, se dirigían hacia nosotros con malas intenciones al grito de “!Maricones, maricones!”. No me pregunten como conseguimos huir, lo que si les puedo decir es que mi amigo siciliano ha prometido no regresar nunca más a España, dice que echa de menos la paz y sosiego en la que allí vive la “familia”.
Enero 6, 2008 Publicado por Vicent Vercher Garrigós"

miércoles

QUEDA INAUGURADO ESTE PANTANO

Españoles, por el poder que me confiere la gracia de Dios, queda inaugurado este pantano.

A las puertas de año nuevo y con marzo por llegar,
si bien tenmos "Zapatero", quedan botas por remendar.
Que 2008 venga vestido de rojo vermellón,
no nos llega de naranja ni de rosa salmón.
Que a la bandera, ¡por Dolores!, le salgan más colores
y, rematando la "Azaña", con su morado color,
cante España enamorada de su bandera tricolor.
Por un 2008 más "Tierno" que Galván

Mensaje de felicitación
del año nuevo.
En Petelos a 31 de diciembre de 2007.